Mahamudra i Dzogczen należą do najważniejszych nauk tradycji buddyzmu tybetańskiego. Te głębokie i zaawansowane praktyki koncentrują się na naturze umysłu i dlatego trafiają prosto w jej sedno. Błędem byłoby jednak uważać, że są to drogi na skróty. Jeśli ich nie zrozumiemy i nie umieścimy w kontekście współczucia, przebudzonego umysłu oraz pustki wrodzonej natury, wewnątrz której stosuje się metody Mahamudry i Dzogczen, praktyki te będą nie tylko nieefektywne, ale mogą zostać wypaczone. Doskonalenie wyżej wymienionych przymiotów nadaje tym praktykom moc i żywotność. Kilku moich znajomych, wielkich mistrzów Dzogczen i Mahamudry, powiedziało mi, że zdołali urzeczywistnić ostateczną naturę umysłu, gdy swą medytację przepełnili głębokim szacunkiem do swych lamów. Dzięki temu zyskali wspaniałe właściwości. Płynie z tego wniosek, że zasadniczym warunkiem rozwoju jest osobisty związek z wykwalifikowanym nauczycielem. – Fragment wstępu J.Ś. Dalajlamy