Wielki Naropa był wybitnym uczonym, który osiągnął zrozumienie oceanu dzieł filozofii dotyczących zarówno zewnętrznego i wewnętrznego znaczenia. Pomimo tego, narażając się na utratę zdrowia i życia, podjął olbrzymi trud, by otrzymać pouczenia pozwalające ujrzeć nagą naturę umysłu, wolną od wszelkich zasłon, która jest podstawą samsary i nirwany. Sprawił tym radość swemu mistrzowi, wielkiemu Tilopie, który zaśpiewał mu pieśń mahamudry, będącą wprowadzeniem w samą naturę umysłu. Pieśń ta znana jest teraz jako Mahamudra znad Gangesu (ཕྱག་ཆེན་གངྒཱ་མ།) i powinna być czczona przez wszystkich, którzy dążą do prawdziwego szczęścia i chcą uniknąć cierpienia. 

Ten przekład opiera się na tybetańskiej wersji tekstu zawartej w rękopisie komentarza Piątego Szamarpy, Kyncioka Yenlaka, wskazanym przez J.Ś. Karmapę.